البـتـه ما ترجيح مى دهيم كه ورود نيروهاى غربى يا مغربى،در پى حادثه اى است كه در مصر رخ میدهد و موجب تحرک آن میگردد و بنظر مى رسد كه آن نيروها ضد اسلام و مخالف مـصريها هستند كه سعى مى كنند داخل مصر شوند و چنانچه موفق شوند به مصر وارد گـردنـد نـشـانـه خـروج سـفيانى در دمشق و تسلط او بر سرزمين شام خواهد بود.با تـوجـه بـه ايـنـكـه سفيانى چند ماه قبل از ظهور حضرت مهدى(ع) خروج مى كند،آمدن اين نيروها در سال ظهور و يا نزديك به آن مى باشد.

برخى از روايات مى گويد:سفيانى با اهل مصر درگير مى شود و وارد آنجا میگردد و چـهـار مـاه دست به جنايت مى زند و احتمال قوى تر آنكه اين روايت از احاديث مبالغه آميز در مـورد سـفـيـانـى اسـت.زيـرا در مـنـابـع درجـه يک اشاره اى به آن نشده است و بطوريكه بـعـضـى از روايـات مـى گـويـد،آن كـسـى كـه سـفـيـانـى او را در دمـشـق بقتل مى رساند اءبقع است كه اهل مصر است و يا با مصر رابطه اى دارد،والله العالم.
روايت ديگرى در اين زمينه میگويد: مهدى(ع) مصر را منبر (پايگاه تبليغى)خود قرار مى دهد و اين مطلب در روايت عبايه اسدى از على (ع) چنين وارد شده است:

((شـنـيدم اميـرمـؤ منـان(ع)در حاليكـه شـكـوائيـه میكرد(درحال تكيه)و من ايستاده بودم فرمود: در مصر منبرى بنا كنم و دمشق را ويران سازم و يهود و نـصـارى را از تـمـام شهرهاى عربى بيرون مى كنم و با اين چوب عرب ها را مى رانم.عـبـايـه میگويد:گفتم: بگونه اى خبر مى دهى كه گويا پس از مرگ زنده مى شوى؟ فـرمـود: بـعـيـد اسـت اى عـبـايـه،بـه خـطـا رفـتـى ! مـردى از تـبـار مـن چـنـيـن مـى كند.)) 

و نيز از على(ع) در مورد حضرت مهدى(ع) و يارانش چنين وارد شده است .

((آنگاه (مهدى و يارانش) به سوى مصر رهسپار مى شوند و حضرت بر منبر آنجا بالا مـى رود و مـردم را مـخاطب قرار داده و براى آنها سخن میگويد:زمين در اثر عدالت شاد و خرم مى گردد و آسمان باران رحمت خود را فرو مى بارد و درختان بارور مى شوند و زمين گـيـاهـان خـود را بـيـرون داده و چـهـره خـويـش را بـا گـل و گـياه براى اهل زمين مى آرايد حيوانات وحشى در امن و امان بسر مى برند بطوريكه در راههاى روى زمين مانند چهارپايان اهلى به چرا مى پردازند،نور دانش در دلهاى مؤ منان افكنده مى شود،بگونه اى كه هيچ مؤ منى نياز علمى،به برادر دانشمند خود ندارد در آن روز آيـه ((و خـداوند بى نيـاز كند هـر كـدام را از گـشايـش خود)) مـصـداق پـيـدا مى كند.))

از اين دو روايت چنين استفاده میشود كه مصر در حكومت جهانى اسلام،بدست حضرت مهدى(ع)پـايـگـاه عـلمـى و تـبليغى شناخته شده اى درجهان خواهد شد...بويژه با توجه به عبارت ((در مصر منبرى بنا خواهم كرد)) و ((آنگاه بسوى مصر روانه مى شوند و او بر مـنـبـر آنـجـا بالا مى رود)) يعنى حضرت مهدى (ع) و يارانش ‍راهى مصر مى شوند اما نه براى فتح آنجا يا تثبيت حكومت حضرت در آنجا،بلكه بدين جهت كه مصر از امام و يارانش (ارواحنا فداهم)استقبال مى كند از اين رو آنجا را به عنوان منبر و كرسى خطابه خويش انـتـخاب نـموده،چنانكه جدبزرگوارش اميرمؤ منان(ع) بدان وعده داده است و نيز براى ايـنـكـه پـيـام خـود را از آنـجا به اهل مصر و جهان متوجه نمايد.و اينكه مصر كرسى علم و پـايـگـاه ارسـال پـيـام آن حـضرت به جهان مى باشد، هيچگونه منافاتى با سطح علمى مـسـلمـانـان نـدارد كه در آن زمان بدان دست مى يابند و اين روايت بر آن دلالت دارد،زيرا دانش امرى نسبى است.

از زمره اين روايات،اين خبر است كه حضرت مهدى(ع) در دو هرم از اهرام مصر گنجينه ها و ذخـائرى از دانـش و غـيـر آن دارد،كـه روايـت مـربـوط بـه آن، در منابع درجه اول،مـانند كتاب كمال الدين صدوق(ره) ص 5 ـ 564 آمده است.

در روايتى از احمد بن محمد شعرانى كه از فرزندان عمار ياسر (ره)مى باشد از محمدبن قاسم مصرى آمده است كـه پـسر احمدبن طولون،هزار كارگر را يكسال بكار گماشت تا كاوش نموده و در هرم را بـيـابند،سرانجام آنان به سنگى مرمرين برخوردند كه در پشت آن عمارتى بود كه نتوانستند آن را خراب كنند،لكن كشيشى مسيحى از حبشه،نوشته سنگ را كه بزبان يكى از فـراعـنـه مـصـر بـود خـوانـد:((من اهرام و برانى را ساختم و اين دو هرم را بنا كردم و گـنـجـهـا و ذخائر خود را در آن به وديعت نهادم)) ابن طولون گفت:((اين چيزى است كه هـيـچ كـس جـز قـائم آل مـحمد(ص) راه و چاره آن را نمى داند،سپس آن تخته سنگ به جاى اول آن گذارده شد))در اين روايت نقاط ضعفى وجود دارد كه شايد افزوده برخى راويان باشد اما در عين حال، نقاط قوت قابل توجهى نيز در آن بچشم مى خورد.والله العالم.

و از آن جـمـله،روايـت ((اءخنس مصر)) اسـت كـه نـويـسنده كـنـزالعـمـال آنـرا در كـتـاب بـرهـان (ص 200 بـه نقل از تاريخ ابن عساكر) از پيامبر(ص) روايت كرده است كه فرمود:

((مـردى از قـريـش بـنام اءخنس (و در كتاب فيض القدير مناوى ج 4 ص 131: از بنى اميه) در مصر وجود دارد كه به قدرت مى رسد،آنگاه بر او پيروز مى شوند و يا قدرت از او گرفته مى شود و به روم مى گريزد و روميان را به اسكندريه مى آورد و در آنجا بـا مـسـلمـانـان بـه نبرد مى پردازد و اين نخستين حادثه است و منظور از حادثه ها،حوادث ظهور حضرت مهدى(ع) و مراد از بنى اميه،خط و مشى آنها مى باشد))